ક્ષણિકાઓ

૧.

અનરાધારે તું વરસે ને
હું સાવ કોરો ભઠ્ઠ . . .
બારમાસી ફૂલ તું ને
હું પાનખરનો મઠ . . .

કંઇ ખખડેને હું ભડકી જાઊં
ફંફોસી લઊં ચાદર
અને
મળે છે વાળેલી
એક ગાંઠ
સપનાની મને . . .

૨.

હવે તો ટપાલમાંથી કંઈપણ સરકી શકે છે,
કોઇ પણ સરકી શકે છે.
અને તું તેમાંય
ચૂંટી ખણી શકે છે -
હું અદૃશ્ય -
અને ટપાલમાંથી સરી પડેલા
શબ્દો ઉપર જઈ બેસે છે
મારા અસ્તિત્વની રાખ.

હું પાંગળો .


૩.

હું ભરનિંદ્રા મહીંયે જાગતો રહ્યો

બની સ્વપ્ન વેરણ - છેરણ
કાચ ઉછાળતો રહ્યો -
હતો એ આયનો ને મારૂં જ રૂપ,
શી ખબર મને ?

આવું થયું ન'તું કદી
તારા ગયા પહેલાં . . .